Mokradła są ostoją bioróżnorodności i właśnie tam, obok siedlisk skrajnie suchych, spotkać można prawdziwe perełki przyrodnicze.
Miejsca o stale wysokim poziomie wody były od wieków niechętnie zagospodarowywane przez człowieka, w dużej mierze z powodu ich niedostępności i małej przydatności. Dlatego nawet w tak cywilizowanym kraju jak Polska znaleźć można torfowiska czy źródliska nigdy nietknięte ręką człowieka, podczas gdy siedliska nieco bardziej suche, od setek lat, funkcjonują jako pola orne. Na naszym kontynencie pozostała już nie więcej niż połowa pierwotnie występujących torfowisk, natomiast pozostałe są w większości silnie zdegradowane, zmeliorowane, zaorane lub w inny sposób przekształcone, głównie na potrzeby rolnictwa i leśnictwa. Niektóre zachowały przynajmniej częściowo dawne walory przyrodnicze, lecz obecnie są one zależne od regularnej działalności człowieka – na przykład koszenia czy usuwania krzewów.
Światowy Dzień Mokradeł, zwany również Światowym Dniem Obszarów Wodno-Błotnych, Światowym Dniem Terenów Podmokłych, Międzynarodowym Dniem Mokradeł, ang. World Wetland Day – to święto obchodzone 2 lutego, corocznie od 1997 roku.
Dzień ten, obchodzony jest w rocznicę podpisania Konwencji o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego z 1971 roku, od miejsca podpisania nazywanej Konwencją Ramsarską.
W organizację obchodów włączyły się przyrodnicze organizacje pozarządowe, agencje rządowe oraz instytucje w ponad 95 krajach. W Polsce są to np. parki narodowe, regionalne zarządy gospodarki wodnej, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, uczelnie i różne organizacje (m.in. Centrum Ochrony Mokradeł, WWF Polska). W tym czasie organizowane są konferencje, wycieczki edukacyjne, konkursy, audycje w mediach, a czasem uruchamiane są nowe programy ochronne lub powoływane nowe obszary chronione. Zasadniczym celem obchodów Dnia Mokradeł jest podnoszenie świadomości społecznej w zakresie roli ekologicznej i gospodarczej obszarów wodno-błotnych. Zgodnie z Konwencją Ramsarską obszarami wodno-błotnymi są tereny bagien, błot i torfowisk lub zbiorniki wodne, tak naturalne jak i sztuczne, stałe i okresowe, o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych, łącznie z wodami morskimi, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów. Strony Konwencji, w tym również Polska, zobowiązane są m.in. do wyznaczenia odpowiednich obszarów w celu włączenia ich do listy obszarów wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu, wdrożenia planowania mającego na celu ochronę obszarów wodno-błotnych umieszczonych na liście oraz w miarę możliwości racjonalne użytkowanie wszystkich mokradeł, a także współpracy międzynarodowej w zakresie wdrażania Konwencji.
Konwencja Ramsarska jest jedynym układem międzynarodowym w zakresie środowiska, poświęconym określonemu typowi ekosystemu - mokradłom, a państwa, które podpisały Konwencję reprezentują wszystkie regiony geograficzne planety.
E. Fraszczyńska
