Starokatolicki kościół Mariawitów z 1910r. wraz z cmentarzem znajdującym się na południe od kościoła, usytuowany jest we wschodniej części wsi. Kościół o charakterystycznej neogotyckiej sylwecie dość często spotykanej na obszarze Parku.
Mariawici stanowią grupę wyznaniową, która wyłoniła się z Kościoła Rzymsko-katolickiego w XIXw. Swoją nazwę zawdzięczają imieniu Matki Bożej - Maryi (Mariawita – życie Maryi). Początki Mariawityzmu sięgają 1893 r. i związane są z osobą klaryski, błogosławionej M. Franciszki Kozłowskiej (1862-1921). Założycielka Mariawitów - zwana przez nich „Mateczką” - spoczęła po śmierci w krypcie mariawickiej katedry w Płocku (tzw. „Świątyni Miłosierdzia i Miłości”). Jako niezależny Kościół Mariawici rozpoczęli działalność religijną w 1906 r., kładąc nacisk na “potrzebę odrodzenia duchowego przez odnowienie czci dla Chrystusa Pana w Eucharystii” (ks. Michał M. Ludwik Jabłoński). Rozwijają kult maryjny i eucharystyczny, odrzucając rzymskokatolicki dogmat o nieomylności papieża. Mariawici przyjmują Komunię Świętą pod dwiema postaciami: chleba i wina. Uznają jedynie siedem pierwszych soborów ekumenicznych oraz dogmat o niepokalanym poczęciu Najświętszej Marii Panny. Już w 1907 r. wprowadzili do liturgii język ojczysty. Przymiotnik „starokatolicki” podkreśla wierność zasadom starokatolicyzmu według założeń Unii Utrechckiej (m.in. kapłan podczas mszy świętej stoi tyłem do wiernych). W 1935 r. doszło do rozłamu wśród Mariawitów, w wyniku czego powstały dwie odrębne organizacje religijne: Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP (z siedzibą władz w Płocku) oraz Kościół Katolicki Mariawitów (zwany często grupą felicjanowską od siedziby władz w klasztorze w Felicjanowie k. Płocka). Przyczyną rozłamu był stosunek do mistyki i charakteru cudownych objawień założycielki Kościoła oraz kwestia kapłaństwa kobiet.
Obecnie Kościół Starokatolicki Mariawitów działa na podstawie Statutu z 1967 r. Jest organizacją niezależną. Kościół tworzy duchowieństwo (nie jest wymagany celibat), zgromadzenia zakonne oraz świeccy członkowie parafii mariawickich. Na jego czele stoi Biskup Naczelny, który zarządza trzema diecezjami: warszawsko-płocką, śląsko-łódzką i lubelsko-podlaską. W 1995 r. Kościół liczył ok. 26 tys. wiernych należących do 36 parafii oraz posiadał 46 obiektów sakralnych (kościołów i kaplic). Posługę kapłańską sprawowało 32 duchownych (księża kształcą się w mariawickim Seminarium Duchownym w Płocku). Na terenie PKWŁ Mariawici stanowią silną (w niektórych miejscowościach dominującą liczbowo) grupę wyznaniową.
Dobra – cmentarz rzymsko-katolicki przy parafii pod wezwaniem Św. Józefa. Położony jest przy drodze Łódź-Stryków w niedalekiej odległości od kościoła na pograniczu stoku i dna doliny rzecznej. Poświęcenie cmentarza nastąpiło w 1939r., lecz występują tu starsze nagrobki. Pierwotnie pochówki odbywały się na placu przykościelnym. Od drugiej połowy XV w. groby przeniesiono na miejsce obecnego cmentarza. Znajduje się tu pomnik wystawiony w miejscu spoczynku powstańców z 1863r. Na pomniku widnieje napis: „Niewolnym bohaterom z 1863r. – wolni rodacy 1933r.” Szczególnym bohaterstwem w czasie bitwy pod Dobrą w 1863 r. odznaczyła się nauczycielka Maria Piotrowiczowa broniąca wraz z grupą młodzieży powstańczego sztandaru. Nie posłuchawszy wezwania do poddania została brutalnie zakłuta bagnetami przez kozaków. Ciało zamordowanej Marii przewieziono do Łodzi, by złożyć je na cmentarzu przy ul. Ogrodowej obok męża, zmarłego w wyniku odniesionych w bitwie ran.
