Uszatka błotna to ptak wielkości sójki. Sylwetka podobna do uszatki, jednak bardziej pochylona do przodu niż u innych krajowych gatunków sów. Ciało wydłużone, skrzydła bardzo długie, smuklej zakończone niż u uszatki. Głowa niewielka, okrągła, z dobrze wykształconą jasną szlarą, z którą kontrastują czarne obwódki wokół żółtych oczu. Pęczki piór przypominające uszy są bardzo krótkie, długości ok. 2 cm, zwykle niewidoczne, mogą być jednak unoszone w momentach niepokoju. Upierzenie wierzchu ciała i skrzydeł mozaikowe, biało-żółtawo-rudawe, silnie czarno nakrapiane dające doskonały kamuflaż, gdy ptak siedzi na ziemi. Ogon poprzecznie paskowany, szerokość prążków większa niż u uszatki, od której można ją odróżnić także w locie, po jasnym brzuchu, czarnych zakończeniach skrajnych lotek pierwszorzędowych i białym obramowaniu skrzydeł o podobnym ciemnym wzorze półksiężyca widocznym na ich spodniej stronie.
Gatunek o dziennej aktywności, choć dobrze radzi sobie również po zmroku. Często przebywa na ziemi, a podczas polowania z zasiadki wykorzystuje różnego rodzaju wzniesienia terenu, słupki, kopce kretów itp. Bardziej płochliwa niż uszatka . Gatunek zasiedlający tereny otwarte, takie jak: doliny rzek, bagna, wrzosowiska, trzcinowiska, turzycowiska czy wilgotne łąki. Uszatki błotne łączą się w pary pod koniec zimy. W Polsce jaja są składane i wysiadywane od początku kwietnia do połowy czerwca. Jako jeden z niewielu gatunków sów na świecie buduje gniazdo. W terenie otwartym w sąsiedztwie krzewów lub pojedynczych drzew wyściela skąpo trawą i liśćmi dobrze ukryty dołek na suchym wzniesieniu. W okresie lęgowym występuje w Polsce bardzo nielicznie. Główne lęgowiska znajdują się w dolinie Biebrzy i Narwi. Pojedyncze pary widywane są także w innych rejonach kraju w tym również w woj. łódzkim! W zeszłym roku odnotowano lęgi tej sowy w dolinie Neru i Bzury po kilku latach jej nieobecności na tym terenie. W okresie zimowy oraz w czasie migracji jesiennej i wiosennej potrafią pojawić się w całym kraju choć są to nadal bardzo rzadkie spotkania. Największym zagrożeniem dla tej sowy są zmiany zachodzące w środowisku, m.in. melioracje, wypalanie traw, okresowe zmiany poziomu wód, zarastanie terenów otwartych czy zmiany użytków zielonych w wielkoobszarowe uprawy rolne.
W tym roku uszatki błotne po raz pierwszy odnotowałem również na terenie Spalskiego Parku Krajobrazowego. Udało się wypatrzeć aż 3 osobniki tej bardzo rzadkiej u nas sowy. Może kiedyś i tutaj będą lęgowe.
