30 stycznia 2021 r., w ramach wieloletniego monitoringu prowadzonego nieprzerwanie od roku 1981, dokonano liczenia nietoperzy zimujących w jaskiniach Załęczańskiego Parku Krajobrazowego.
Liczenie wykonano pod kierunkiem Maurycego Ignaczaka z Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Nietoperzy, na podstawie zezwolenia RDOŚ Katowice, we współpracy z Sieradzkimi Parkami Krajobrazowymi i Nadleśnictwem Kłobuck. Wyjątkowo w bieżącym roku prace wpisują się w ogólnopolski Państwowy Monitoring Środowiska GIOŚ.
Czytaj więcej...Zimowy monitoring nietoperzy w Załęczańskim Parku Krajobrazowym
Prawdziwą oz
dobą rzek sieradzkich parków krajobrazowych jest nurogęś. Gatunek ten na znacznym obszarze kraju praktycznie wyginął i odbudowuje swoją populację dopiero od niedawna. Jednym z pierwszych lęgowisk nurogęsia w środkowej Polsce był Wielki Łuk Warty na terenie Załęczańskiego Parku Krajobrazowego. Od połowy lat 80. ubiegłego wieku zaczął zasiedlać także wody w granicach Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki. Pierwsze pary pojawiły się na zalesionych odcinkach Warty, a z czasem na jej większych dopływach - Widawce i Grabi. W ostatnich latach te niezwykle efektowne ptaki można też obserwować na niewielkiej Oleśnicy.
Jeleń szlachetny (Cervus elaphus) niegdyś rzadki w Bolimowskim Parku Krajobrazowym, ostatnio pokazuje się coraz częściej. Przychodzi z Puszczy Kampinoskiej, wędrując na zachód. Prawdopodobnie Bolimowski Park jest za głośny dla szlachetnych jelenich uszu albo zbyt zatłoczony ?... Warto poznać go bliżej; a nuż spotkamy go na jakiejś ścieżce…
W Spalskim Parku Krajobrazowym zimowe „Ptakoliczenie” w tym roku odbyło się w okolicy Stefanowa w dolinie Strugi Studziańskiej gdzie był projektowany rezerwat przyrody. W trakcie spaceru udało się odnotować 13 gatunków ptaków.
Ubiegłoroczny kalendarz wydarzeń musiał się zatrzymać w związku z zagrożeniem pandemicznym, które trwa nadal. My jednak nie mogliśmy pozwolić, aby wieloletnia akcja Zimowego Ptakoliczenie nie odbyła się na terenie naszego parku.
Pomimo, iż za oknem zima w chwilowym odwrocie zapraszamy na krótką fotorelacje, która przybliża bardziej lub mniej znane krajobrazy Przedborskiego Parku Krajobrazowego. To efekt kilku spacerów i patroli terenu w zimowej aurze.
Źródłem nazywamy miejsce naturalnego, skoncentrowanego wypływu wód podziemnych na powierzchnię terenu. Rozróżniamy wiele rodzajów źródeł, w zależności od sposobu wypływu wody, miejsca jego występowania w stosunku do ukształtowania terenu oraz budowy geologicznej i zachodzących geologicznych procesów.
Jedną z wielkich geologicznych osobliwości Załęczańskiego Parku Krajobrazowego są źródła krasowe, czyli tzw. wywierzyska. Należą one do podziemnych form krasu.
Terminem kras określa się zespół różnorodnych form, zjawisk i procesów związanych z chemiczną erozją skał podatnych na rozpuszczanie w wodzie. Do takich skał należą wapienie, stanowiące skalne podłoże Załęczańskiego Parku Krajobrazowego. Za rozpuszczanie wapieni odpowiada głównie zawarty w wodzie opadowej dwutlenek węgla, którego obecność znacznie wzmaga ten proces. Nazwa zjawisk krasowych pochodzi od płaskowyżu Kras w Słowenii, gdzie po raz pierwszy je opisano.
Czytaj więcej...Źródła krasowe Załęczańskiego Parku Krajobrazowego (film)
Bocian biały (Ciconia ciconia) mógłby być godłem narodowym, jest bardziej znanym i lubianym gatunkiem niż orzeł. W związku z tym udzielamy mu wszechstronnej pomocy takiej jak, budowa gniazd ich remont a w razie kiedy ptaki zostaną wyrzucone z gniazda, bądź złamią skrzydło, nogę i są niesamodzielne opiekujemy się nimi.
Zima to bardzo trudny okres dla ptaków. Żeby przetrwać niekorzystny okres mrozów, lodu, zalegającego śniegu, ptaki stosują różną strategie np. przystosowały się do innego pokarmu, latem owady zimą nasiona, migrują w miejsca o cieplejszym klimacie. Ptaki wodne lokalnie gdy zamarzną stawy, jeziora migrują na rzeki ,gdzie przepływ wody utrudnia zamarzanie. W naszym regionie taką rzeką jest Pilica, która ma takie miejsca które nie zamarzają nawet przy minus 10 st.C.
Czytaj więcej...Zimowy monitoring ptaków na rz. Pilicy i Luciąży w Sulejowskim PK.
Światowy Dzień Obszarów Wodno - Błotnych obchodzony jest corocznie 2 lutego w rocznicę podpisania Konwencji w Ramsar o obszarach wodno-błotnych. Konwencja Ramsarska to międzynarodowe porozumienie, które zostało parafowane 2 lutego 1971 roku w irańskim mieście Ramsar nad Morzem Kaspijskim. Jest to międzynarodowy układ, którego pełna nazwa brzmi „Konwencja o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego”. Celem porozumienia jest ochrona i utrzymanie w niepogorszonym stanie obszarów określanych jako „wodno-błotne”. Konwencja Ramsarska uznaje te tereny oraz żyjące w nich gatunki za światowe bogactwo. Ich strata byłaby niepowetowana. Od istnienia mokradeł zależy los wielu rzadkich i zagrożonych wyginięciem roślin i zwierząt.
Do obszarów wodno-błotnych zalicza się błota, torfowiska, bagna, zbiorniki wodne (sztuczne i naturalne), oraz wody morskie, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów.
Mokradła to ekosystemy zagrożone. W XX wieku zanikła lub została zdegradowana ponad połowa obszarów wodno-błotnych na świecie. Główną przyczyną ich niszczenia jest eksploatacyjne podejście społeczeństw do gospodarowania zasobami przyrody: odwadnianie, osuszanie, wydobywanie torfu. Znaczenie ma również niski stan świadomości ekologicznej społeczeństw, które często traktują te obszary jak nieużytki. Do pogorszenia stanu mokradeł przyczyniają się także zanieczyszczenia, inwazje gatunków obcych i zmiany klimatyczne.
Znaczną część mokradeł stanowią torfowiska. Jeżeli nie są zdegradowane, pełnią bardzo ważną rolę retencyjną. Chłoną wodę, kiedy jest jej pod dostatkiem, zaś oddają ją podczas suszy. Akumulują również duże ilości węgla i tym samym przyczyniają się do ograniczania efektu cieplarnianego. Mokradła zapobiegają też erozji i degradacji gleb. Są również naturalnymi filtrami, które redukują zanieczyszczenia z opadów atmosferycznych, wód powierzchniowych i podziemnych.
Celem obchodów tego święta jest podnoszenie świadomości społecznej w zakresie roli ekologicznej i gospodarczej obszarów wodno-błotnych. Strony Konwencji, w tym również Polska, zobowiązane są m.in. do wyznaczenia odpowiednich obszarów w celu włączenia ich do listy obszarów wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu, wdrożenia planowania mającego na celu ochronę obszarów wodno-błotnych umieszczonych na liście oraz w miarę możliwości racjonalne użytkowanie wszystkich mokradeł, a także współpracy międzynarodowej w zakresie wdrażania Konwencji. Dotychczas traktat ratyfikowało 171 państw, w tym Polska. Sygnatariusze wyznaczyli 2 372 obszary wodno-błotne o międzynarodowym znaczeniu. Wśród nich jest 19 polskich terytoriów, w tym m.in. Ujście Wisły i Słowiński Park Narodowy.
Opr. Dorota WB
Zdj. Dorota WB
